തങ്ങളെ കുറിച്ച് ഞാൻ എഴുതാൻ ശ്രമിക്കുമ്പോഴെല്ലാം ഇത് ആർക്കുവേണ്ടിയാണെന്ന് ചിന്തിക്കാറുണ്ട്. നമ്മുടെ ഇടയിൽ ഇപ്പോൾ ഇല്ലാത്ത തങ്ങൾക്കുവേണ്ടിയാണോ? ശരിയായ സമയത്ത് പൂർത്തിയാക്കി വായിക്കാൻ ആഗ്രഹിച്ചിരുന്ന എനിക്കുവേണ്ടിയാണോ? അതോ തങ്ങളെ അറിയാവുന്നവർക്കും അറിയാത്തവർക്കുമായുള്ളതാണോ? അതോ കഴിയാതെ പോയ ഒരു സ്തുതിപാഠമാണോ ഇത്? ഉത്തരം ഇപ്പോഴും എനിക്കറിയില്ല.
തങ്ങളെ ഓർക്കുമ്പോൾ എപ്പോഴും മനസ്സിൽ വരുന്നത് ഒഴിഞ്ഞ കസേരയും അമ്മച്ചിയുടെ വടിയുമാണ്. ഞാൻ തങ്ങളുടെ എതിർവശത്തെ കസേരയിൽ ഇരിക്കുന്നതും അവിടേക്ക് നോക്കിയിരിക്കുന്നതും ഞാൻ കാണുന്നു. തങ്ങളോടൊപ്പം നടത്തിയ ഒട്ടേറെ സംവാദങ്ങൾ ഓർത്തെടുക്കാൻ ശ്രമിക്കുന്നു. പുലർച്ചെ എഴുന്നേറ്റ്, ചൂടുള്ള ചായയുമായി വീടിനു പുറത്തേക്ക് വന്ന് പത്രം തപ്പി, ഒടുവിൽ തങ്ങളുടെ കസേരയിൽ ഇരുന്ന് വായിക്കാൻ തുടങ്ങുന്നത്. പക്ഷേ വായിക്കാൻ തുടങ്ങുന്നതിനു മുമ്പ്, പത്രത്തിന്റെ ചില ഏടുകൾ എനിക്ക് തരും. ഈ പ്രായത്തിലും തങ്ങളുടെ അന്തജ്ഞാന ജിജ്ഞാസ കണ്ട് ഞാൻ അത്ഭുതപ്പെട്ട് എന്റെ പത്രം വായിക്കുന്നത് തുടരും. തങ്ങളുടെ ആദ്യത്തെ വായന കഴിയുന്നതുവരെ ഞാൻ കാത്തിരിക്കും, ദേശീയവും അന്താരാഷ്ട്രീയവുമായ വാർത്തകളെക്കുറിച്ചുള്ള തങ്ങളുടെ അഭിപ്രായങ്ങൾ കേൾക്കാൻ ഞാൻ ആകാംക്ഷയോടെ കാത്തിരിക്കും. ഇന്നുവരെ, തങ്ങളിൽ നിന്നാണോ എനിക്ക് ഈ അന്തജ്ഞാന ജിജ്ഞാസ കിട്ടിയതെന്ന് ഞാൻ ചിന്തിക്കാറുണ്ട്.
തങ്ങളുടെ പിന്തുണയ്ക്കും, സ്നേഹത്തിനും, കരുതലിനും ഞാൻ എന്നും കടപ്പെട്ടിരിക്കുന്നു. ബാല്യം മുതൽ, എന്നെ പ്രോത്സാഹിപ്പിച്ച എല്ലാ നിമിഷങ്ങൾക്കും, ആ ശ്രദ്ധയ്ക്കും വേണ്ടി ഞാൻ നന്ദി പറയുന്നു. തങ്ങളെ കാണാനും സംസാരിക്കാനും തങ്ങളുടെ എല്ലാ ചെറിയ കഥകളും കേൾക്കാനും ഞാൻ എപ്പോഴും ആഗ്രഹിച്ചിരുന്നു. എന്നാൽ പഠനത്തിനുള്ള തങ്ങളുടെ പ്രോത്സാഹനത്തിന് ഞാൻ പ്രത്യേകിച്ച് കൃതജ്ഞനാണ്. ജീവിതത്തിലെ ഓരോ ചെറിയ നേട്ടത്തിനുശേഷവും എന്നെ മുന്നോട്ട് നയിക്കാൻ പ്രോത്സാഹിപ്പിച്ച, എന്റെ ജീവിതത്തിലെ അപൂർവം ചില ആളുകളിൽ ഒരാളായിരുന്നു തങ്ങൾ.